Resko przed 1945 r.

RESKO PRZED 1945 r.

Łabuń

ŁABUŃ

Łabuń – jezioro na Równinie Nowogardzkiej, położone w gminie Resko, w powiecie łobeskim, w woj. zachodniopomorskim. Jezioro znajduje się ok. 3,6 km na północny wschód od miasta Resko, pomiędzy wsią Łabuń Wielki a osadą Potuliny.

Powierzchnia jeziora wynosi wg różnych źródeł od 21,52 ha do 22,10 ha. Objętość zbiornika wyliczono na 154,7 tys. m³. Głębokość maksymalna zbiornika wynosi 1,0 m, a natomiast średnia głębokość 0,7 m. Długość linii brzegowej Łabunia równa jest 2030,0 m. Rzędna lustra wody jeziora wynosi 43,70 m n.p.m. W skali pH wody w jeziorze mają wskaźnik 7,0. Przewodność elektrolityczna jest na poziomie 250.

Regionalny Zarząd Gospodarki Wodnej w Szczecinie przedstawił, że Łabuń w typologii rybackiej jest jeziorem sandaczowym, natomiast wg źródła z Urzędu Miejskiego w Resku jezioro jest typu linowo-szczupakowego. Wokół Łabunia rozciągają się jest szuwary i olsy.

Przez jezioro przepływa rzeka Rekowa, która wpada od południowego brzegu, a uchodzi od zachodniego.

W 1955 roku zmieniono urzędowo niemiecką nazwę jeziora – Labuhner See, na polską nazwę – Łabuńsko. W 2006 roku Komisja Nazw Miejscowości i Obiektów Fizjograficznych w wykazie hydronimów przedstawiła nazwę Łabuń.

Łabuń
Państwo	Polska
Lokalizacja	Równina Nowogardzka
Powierzchnia	21,52 – 22,10 ha
Głębokość • średnia • maksymalna	0,7 m 1,0 m
Objętość	154,7 tys. m³
Wysokość lustra	43,70 m n.p.m.
Rzeki zasilające	Rekowa
Rzeki wypływające	Rekowa

Dobrzyca

DOBRZYCA

Dobrzyca – jezioro na Równinie Nowogardzkiej, położone w gminie Resko, w powiecie łobeskim, w woj. zachodniopomorskim. Jezioro znajduje się ok. 9 km na północny wschód od miasta Resko. Nad północnym brzegiem leży wieś Stara Dobrzyca.

Powierzchnia jeziora wynosi wg różnych źródeł od 29,60 ha do 29,80 ha. Objętość zbiornika wyliczono na 1341,0 tys. m³. Głębokość maksymalna zbiornika wynosi 8,2 m, a natomiast średnia głębokość 4,5 m. Długość linii brzegowej Dobrzycy równa jest 2550,0 m. Rzędna lustra wody jeziora wynosi 73,70 m n.p.m. W skali pH wody w jeziorze mają wskaźnik 7,0. Przewodność elektrolityczna jest na poziomie 70.

Dobrzyca w typologii rybackiej jest jeziorem sandaczowym. Przy akwenie rośnie wąskie pasmo oczeretów.

Ok. 1,3 km na wschód od brzegu jeziora przepŁywa rzeka Mołstowa, do której uchodzi mały ciek wodny wypływający z Dobrzycy.

Ok. 0,5 km na południe od brzegu jeziora znajduje się rezerwat przyrody Mszar koło Starej Dobrzycy.

Rezerwat przyrody "Mszar koło Starej Dobrzycy"

REZERWAT PRZYRODY "MSZAR KOŁO STAREJ DOBRZYCY"

Rezerwat przyrody "Mszar koło Starej Dobrzycy" - torfowiskowy, o powierzchni 11,17 ha, utworzony 10 listopada 1976, w województwie zachodniopomorskim, w powiecie łobeskim, w gminie Resko, 1,5 km na południe od Starej Dobrzycy, po zachodniej stronie drogi do Starogardu.
Celem ochrony jest zachowanie torfowiska wysokiego z zarastającym oczkiem wodnym, z siedliskami typowymi dla zespołów mszarnych, z rzadkimi i ginącymi roślinami, takimi jak: wełnianka pochwowata (Eriophorum vaginatum), żurawina drobnolistkowa (Oxycoccus microcarpus), rosiczka okrągłolistna (Drosera rotundifolia), bagnica torfowa (Scheuchzeria palustris).
Nadzór: Nadleśnictwo Resko.
2 km na wschód, z południa na północ płynie rzeka Mołstowa, prawy dopływ Regi.

Mszar koło Starej Dobrzycy
Rodzaj rezerwatu	torfowiskowy
Charakter	ochrona częściowa
Państwo	Polska
Mezoregion	Wysoczyzna Łobeska
Data utworzenia	10 listopada 1976
Powierzchnia	11,17 ha

Dawne widokówki z widokiem na Resko

DAWNE WIDOKÓWKI Z WIDOKIEM NA RESKO

Zabytki w gminie Resko

ZABYTKI W GMINIE RESKO:

1. kościół gotycki (XIV-XV w.) w Resku, obecnie Sanktuarium Matki Boskiej Reskiej,
2. kościół w Starogardzie wzniesiony w 1578-79 r. w konstrukcji ryglowej
3. kościół św. Antoniego z XVIII w. w Dorowie (ryglowy, barokowy)
4. kościół św. Stanisława Kostki z 1696 r. w Iglicach (ryglowy) renesansowy pałac w Iglicach
5. kościół św. apostołów Piotra i Pawła w Starej Dobrzycy (ryglowy)

1.

2.

3.

4.

5.

Turystyka

TURYSTYKA

Rejon miasta Reska jest obszarem posiadającym wspaniałe walory turystyczne. Objęte strefą ciszy jezioro Dobrzyca, rzeka Rega i otaczające Resko ze wszystkich stron lasy mieszane - tworzą niepowtarzalny mikroklimat idealny do spacerów, oraz rowerowych wycieczek na łonie natury.

Stanowiska wędkarskie, wypożyczalnia kajaków i sieć tras turystyczno-rowerowych z pewnością zainteresują miłośników aktywnego wypoczynku na łonie natury, a urok zachodniopomorskiego miasteczka przyciągnie ludzi szukających prawdziwego wytchnienia.

Hydrografia

HYDROGRAFIA

Gmina Resko w całości położona jest w zlewni rzeki Regi. Jej granice obejmują fragmenty zlewni bezpośredniej Regi oraz fragmenty zlewni jej dopływów: Piaskowej z Wilkową, Uklei z Sąpólną, Rekowej i Mołstowej. Granice gminy, na długich odcinkach, przebiegają po ciekach. Rzekami granicznymi są: od wschodu Mołstowa, od południa Wilkowa, od zachodu odcinki Sąpólnej. Na terenie gminy znajdują się dwa jeziora: jezioro Łabuń i jezioro Dobrzyca. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że dzisiejszy, niski stopień jeziorności terenu gminy, kontrastuje z obrazem historycznym. Na terenie gminy znajduje się kilkadziesiąt torfowisk pochodzenia pojeziornego, powstałych w wyniku zarastania jezior. Proces ten miał miejsce już przed końcem XIX wieku: obraz linii brzegowej jezior na mapach topograficznych powstałych około 1890 r. jest podobny do dzisiejszego. Największym z dawnych jezior był akwen rozciągający się na północny-zachód od Iglic (dziś są tam wilgotne łąki i torfianki). Fragment tego jeziora musiał zarosnąć dopiero w XIX w, wspomniana mapa z końca XIX stulecia pokazuje na północ od Iglic obszar trzęsawiskowy opisany jako ,,dawne Jezioro Iglickie”.

Geomorfologia

GEOMORFOLOGIA

Rzeźba terenu gminy Resko jest stosunkowo mało urozmaicona, przeważają powierzchnie płaskie i lekko faliste. Zróżnicowanie rzeźby występuje w części południowo-wschodniej, w obrębie doliny rzeki Regi i Mołstowej. Charakterystyczne formy doliny rynnowej o bardzo stromych i wysokich brzegach odcinków tych rzek nadają pagórkowaty wygląd fragmentowi gminy.Teren wznosi się z północy na południowy-wschód. Najniżej położone tereny występują u ujścia Uklei do Regi w miejscowości Taczały i wynoszą 29,8 m. n.p.m. oraz w dolinie Rekowej 30-40 m. np. Najważniejsze wzniesienia wynoszące 100,0-119,0 m. n.p.m. występują w obrębie wysoczyzny morenowej południowo-wschodniej części gminy w rejonie Łagiewniki–Starogard–Naćmierz, z kulminacją 119,5 m. n.p.m. przy miejscowości Przemysław. Różnice wysokości w obrębie gminy sięgają 90 m. Największe deniwelacje (wysokości względne) występują w obrębie rynien subglacyjnych (lokalne wysokości zboczy dochodzą do 40 m, a spadki przekraczają 10%). W obrębie wysoczyzny morenowej występują niewielkie pagóry, o płaskich wierzchołkach wzniesione 5 do 10 m. ponad powierzchnię.

Geologia

GEOLOGIA

Fundament budowy geologicznej terenu gminy stanowi antyklina tzw. wału pomorskiego. Fundament ten skryty jest pod ponad 100-metrowej grubości warstwą osadów trzecio- i czwartorzędowych. Podstawę powierzchniowej budowy geologicznej terenu gminy Resko stanowią czwartorzędowe utwory, związane z fazą pomorską ostatniego, bałtyckiego zlodowacenia. Są to gliny zwałowe i piaski zwałowe związane z moreną denną, a także ze strukturami kemowymi. W rynnach terenowych znajdują się piaski (także piaski ze żwirami) akumulacji wodnolodowcowej. Budowę struktury podłoża czwartorzędowego charakteryzują profile geologiczne otworów studziennych z terenu gminy (70 otworów -materiały Urzędu Gminy, opracowane przez Państwowy Instytut Geologiczny Oddział pomorski w Szczecinie 2003 r.).Budowa geologiczna, w której gliny i piaski zwałowe budują wierzchowiny, a piaski wodnolodowcowe wypełniają rynnowe obniżenia, jest przyczyną obserwowanej na terenie gminy Resko ,,inwersji żyzności”. Siedliska uboższych typów lasów – borów i borów mieszanych – znajdują się na dnach pradolin i rynien, a żyźniejsze siedliska grądów i buczyn – na ich zboczach i wierzchowinie.

Gimnazjum im. Kazimierza Górskiego

GIMNAZJUM IM. KAZIMIERZA GÓRSKIEGO

Gimnazjum znajdowało się kiedyś w budynku Szkoły Podstawowej przy ul. Woj. Polskiego 71. Jednak w 2006 r. zostało przeniesione do nowo wybudowanej placówki przy ul. Prusa 2. Około rok później do użytku została przekazana wielka hala sportowa.

Dnia 2 marca 2010 r. w szkole odbyła się uroczystość nadania im. Kazimierza Górskiego.

Tego dnia mogliśmy gościć wiele ważnych osobistości, w tym: Orłów Górskiego oraz jego syna Dariusza Górskiego.

Zdjęcia - Widok z wieży kościoła

WIDOK Z WIEŻY KOŚCIOŁA

Gleby

GLEBY

Gleby na terenie gminy, wytworzone z utworów budujących podłoże, należą do typu gleb brunatnych wyługowanych, wytworzonych z glin zwałowych, do gleb bielicowych i pseudobielicowych, wytworzonych z piasków oraz gleb torfowych, torfowomorszowych i czarnych ziem. Zdecydowanie przeważają gleby mineralne (gliny i piaski w obrębie wysoczyzn i pradoliny), znacznie mniejszy jest udział gleb organicznych (torfy w obniżeniach), które z reguły użytkowane są jako trwałe użytki zielone. Gleby w obrębie rolniczej przestrzeni produkcyjnej zajmują około 50% powierzchni gminy, natomiast w obrębie lasów 44% powierzchni ogólnej gminy. Gleby pod lasami należą do następujących typów: gleby brunatne 19% powierzchni, gleby rdzawe 38%, gleby bielicowe 17%, pozostałe typu to gleby murszowe, czarne ziemie, glejowobielicowe zajmujące po 3-5% powierzchni (wg materiałów z planu urządzenia lasu Nadleśnictwa Resko). Są to gleby o zróżnicowanej żyzności, pozwalające na ukształtowanie różnorodnych drzewostanów zarówno liściastych i iglastych, jak i zespołów roślinnych środowisk wilgotnych. Gleby rolniczej przestrzeni produkcyjnej użytkowane są jako grunty orne oraz trwałe użytki zielone (łąki i pastwiska), z niewielkim udziałem sadów. Grunty orne stanowią 80%, użytki zielone około 20%. Są to przeważnie gleby średnio i mało żyzne. Gleby w użytkach zielonych wytworzone zostały z torfowisk niskich w dolinach rzek oraz z namułów i torfowisk różnych typów, kredy jeziornej i gytii w obniżeniach zastoiskowych i wytopiskowych. Większość tych obniżeń została zmeliorowana. Ogólnie rzecz biorąc, na terenie gminy Resko dominują gleby dość słabe, średnio i mało żyzne.

Środowisko przyrodnicze: Zasoby naturalne

ZASOBY NATURALNE

W 1990 r. Biuro Studiów i Projektów Rozwoju Przestrzennego Województwa Szczecińskiego opracowało raport o możliwościach eksploatacji złóż surowców mineralnych w gminie Resko. Wytypowano konkretne rejony, w których mogą występować surowce, dla których należałoby wykonać dokumentacje geologiczne. Wykaz tych rejonów zawarty jest w opracowaniu „Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Miasta i Gminy Resko”.

Na terenie gminy Resko znajdują się następujące złoża kopalin:

• Złoże syderytowej rudy żelaza Ługowina–Berkanowo. W środkowojurajskim kompleksie osadów iłowcowo-mułowcowych i piaszczystych w obrębie struktury wału pomorskiego. Złoże syderytowej rudy żelaza o zasobach 66,9 mln ton rudy (odpowiada 20 mln ton zawartości żelaza 28-31,5%. Złoże to występuje na głębokości 90-180 m.
• Złoża torfu i gytii o łącznej miąższości około 17 mln m3 torfu.
• Złoża kruszyw – żwiru, piasku i glin – nie są udokumentowane, jednak ślady ich eksploatacji w postaci kilkudziesięciu wyrobisk świadczą, że istnieją i są wykorzystywane na lokalne potrzeby.
  
  Udokumentowane złoża surowców naturalnych – kreda jeziorna i gytia wapienna znajdują się w dolinie rzeki Mołstowej w rejonie wsi Krosino – Mołstowo. Są to złoża udokumentowane w kategorii C1. Zasoby bilansowe kredy jeziornej wynoszą 5.504,1 tys. ton, natomiast zasoby torfu 6.490,4 tys. m3 (wg stanu na 1.07.1993 r., informacje Urzędu Wojewódzkiego, Szczecin).

Kalendarium Historyczne

KALENDARIUM HISTORYCZNE

1659 - Pożar w mieście.
1694 - Pożar w mieście, duże zniszczenia w zabudowie.
1716 - Wielki pożar w mieście, po którym zachowało się jedynie 11 domów oraz kościół.
1734 - W Resku zarejestrowano 169 budynków mieszkalnych.
1756-1763 - Wojna 7-letnia, miasto zajęte przez wojska rosyjskie, kolejne zniszczenia w mieście: spalony ratusz i znajdujące się w nim archiwum rodu Borków, w tych też latach pierwsze wzmianki o ratuszu w Resku.
1762/1763 r. - 171 budynków krytych dachówką, dwa gontami, 31 stodół, 11 stajni i 10 innych zabudowań (gospodarczych).
1774 - Borkowie w miejscu zniszczonego XV-wiecznego zamku budują nową siedzibę mieszkalną - ryglowy dwór na majdanie zamkowym otoczonym murami. W 1826 r. dwór rozebrano, a ze średniowiecznego zamku pozostały fragmenty murów kurtynowych.
1782 - 170 domów oraz 74 stodoły za miastem.
1791 - Rozebrano Bramę Gryficką, a do l.30-40.XIX w. całkowicie zlikwidowano średniowieczne umocnienia obronne miasta.
1794 - 185 budynków krytych dachówką, 1 strzechą, tartak, olejarnia, młyn wodny, garbarnia, folusz, 74 stodoły. Liczba mieszkańców - 737, w tym: 14 gorzelników, 10 piwowarów, 8 piekarzy, 8 kowali, 5 stolarzy, 3 garncarzy, 22 szewców, i in., jak murarz, kołodziej, rzeźnik, cieśla.
1808 - Ustawa o prawach miejskich pozwala na uniezależnienie miejskiego samorządu od rodu Borków. Grunty w obrębie miasta należące do Borków na pocz. XIX w. przechodzą na własność rodziny von Perponcher z Żerzyna.
1816 - 998 mieszkańców.
1820 - Wzniesiono nowy budynek szkoły.
1830-1841 - Budowa nowego ratusza.
1832 - Zakończono budowę nowego młyna na gruntach miejskich nad Regą (w miejscu starszego tartaku), obecnie istniejące zabudowania młyna pochodzą z końca XIX w., a urządzenia wodne z lat 70.XIX w.
1834 - Decyzja rady miejskiej o niwelacji średniowiecznych wałów wokół miasta, z przeznaczeniem na ogrody.
1840 - Zarejestrowano 2105 mieszkańców.
1845 - Założenie cegielni na płn. od miasta.
1847 - Budowa fabryki maszyn rolniczych z inicjatywy Karola Sprenglera, w miejscu starszej fabryki jedwabiu. Sprengler założył także szkołę rolniczą w Resku. Obelisk poświęcony jego pamięci postawiono w sąsiedztwie fabryki, przy ul. Jedności Narodowej.
1853 - Założenie nowego cmentarza (drugiego po przykościelnym) przy ul. Kołobrzeskiej.
1856 - Budowa kamiennej drogi krajowej Płoty-Resko-Łobez.
1861 - Poczta w powiecie reskim.
1861 - Spisano 2086 mieszkańców.
1864 - Zarejestrowano 323 budynki mieszkalne.
1879 - Resko siedzibą sądu powiatowego, ok.1900 r. postawiono nowy okazały budynek sądu przy ul. Wojska Polskiego 8 (obecnie mieści się tam Urząd Pocztowy).
1892 - Powstaje dworzec kolejowy w Resku; pociągi kursują na linii Wyszogóra - Kołobrzeg.
1900 - 1827 mieszkańców.
1900-1914 - Budowa szpitala przy ul. Szpitalnej, w 1914 rozbudowanego o oddział zakaźny prowadzony przez hrabinę Margaretę von Perponcher z Żerzyna.

1900-1907 - Budowa rzeźni (w rejonie ul. Wojska Polskiego).
1905 - Oddanie do użytku linii kolejowej Resko - Worowo łączącej miasto z Łobzem i linią do Gdańska i Kołobrzegu.
1909 - Budowa szkoły przy ul. Wojska Polskiego (Bismarkschule)

1909 - Oddanie do użytku linii kolejowej Płoty-Resko.
1916-1931 - Zakładanie nowych kamiennych nawierzchni i obsadzanie zielenią ulic miasta.
1917 - 1933 - Regulacja brzegów Regi w rejonie wzgórza Zamkowego.
1925 - Budowa kortów tenisowych przy strzelnicy (al.Wolności).
1933 - Miasto zaproponowało rodzinie von Perponcher wykonanie regulacji Regi na gruntach zamkowych do nich należących w zamian za przejęcie połowy terenu, regulację wykonano, a także przeprowadzono remont zachowanych murów kurtynowych średniowiecznego zamku.
1936 - 2020 mieszkańców.
1945 - Resko w granicach Polski.
1946 - 1314 mieszkańców.

Administracja

ADMINISTRACJA

Miasto jest siedzibą gminy miejsko-wiejskiej. Mieszkańcy Reska wybierają do swojej rady miejskiej 8 radnych (8 z 15). Pozostałych 7 radnych wybierają mieszkańcy terenów wiejskich gminy Resko. Organem wykonawczym jest burmistrz. Siedzibą władz jest ratusz przy Rynku.

Burmistrzowie Reska:
Jan Olszewski (2002–2006)
Arkadiusz Czerwiński (od 2006)

Mieszkańcy Reska wybierają parlamentarzystów z okręgów wyborczych z siedzibą komisji w Szczecinie, a posłów do Parlamentu Europejskiego z okręgu wyborczego nr 13.

Miejscowości w gminie Resko

MIEJSCOWOŚCI W GMINIE RESKO

Miasta

Resko (miasto od 1296 r.)

Sołectwa w gminie

Gardzin, Iglice, Lubień Dolny, Łabuń Wielki, Łosośnica, Ługowina, Policko (przysiółek), Prusim, Przemysław, Siwkowice, Starogard.

Wsie niesołeckie

Dorowo, Godziszewo, Luboradz, Łabuń Mały, Piaski, Sienno, Sosnowo, Stara Dobrzyca, Taczały.

Osady

Bezmoście, Komorowo, Krosino, Lubień Górny, Łagiewniki, Miłogoszcz, Mołstowo, Naćmierz, Porąbka, Potuliny, Słowikowo, Smólsko, Żerzyno.

Kolonie

Łosośniczka, Mokronos, Sąpólko, Sosnówko, Trzaski.

Przysiółki

Gozdno, Orzeszkowo, Stołążek, Świekotki, Święciechowo.

Położenie gminy na mapie powiatu:

Przyroda i turystyka | Rzeka Rega

PRZYRODA I TURYSTYKA

Gmina leży na Wysoczyźnie Łobeskiej oraz równinach: Nowogardzkiej i Gryfickiej. Przez miasto i gminę przepływają rzeki Rega oraz wpadająca do niej Ukleja. Obydwie rzeki są dostępne dla kajaków. We wschodniej części znajduje się rezerwat przyrody Mszar koło Starej Dobrzycy Tereny leśne zajmują 42% powierzchni gminy, a użytki rolne 50%. Jeziora w gminie: Dobrzyca, Łabuń.

RZEKA REGA

Rega – rzeka w północno-zachodniej Polsce, w województwie zachodniopomorskim, płynąca przez Pojezierze Zachodniopomorskie i Pobrzeże Szczecińskie, o długości wg różnych publikacji od 167,8 km do 199 km. Jest czwartą pod względem długości (po Wiśle, Odrze i Pasłęce) rzeką w Polsce, która uchodzi do zlewni Morza Bałtyckiego. Rega jest jedną z największych rzek przymorza i drugą rzeką woj. zachodniopomorskiego pod względem przepływów. Średnioroczny przepływ w 1997 roku w przekroju ujścia Regi wynosił 21,80 m³/s. Dorzecze Regi według różnych źródeł obejmuje obszar od 2723,3 km² do 2724,9 km² na Pobrzeżach Południowobałtyckich i Pojezierzu Zachodniopomorskim. Źródło rzeki znajduje się w gminie Połczyn-Zdrój, koło osady Imienko. Rega biegnie przez obszar trzech powiatów (świdwińskiego, łobeskiego, gryfickiego) i sześciu miast. Nad rzeką ulokowano osiem małych elektrowni wodnych o łącznej mocy ok. 2,6 MW. Uchodzi do Morza Bałtyckiego w Mrzeżynie. Odcinek ujściowy Regi jest częścią akwatorium portu morskiego Mrzeżyno wykorzystywanego przez kutry rybackie i małe jachty. Ze względu na walory krajobrazowo-przyrodnicze, na Redze organizowane są spływy kajakowe. W rzece żyje wiele gatunków ryb, wśród których dominuje pstrąg potokowy, płoć, szczupak. Do dolnej Regi wpływają na tarło takie ryby anadromiczne jak: łosoś i troć wędrowna. Rega stanowi rozległe łowisko dla wędkarzy oraz organizowane są na niej zawody wędkarskie.

MŁODY KORMORAN CZARNY NAD DOLNĄ REGĄ

REGA W ŁOBZIE

REGA W PŁOTACH

REGA W RESKU

UJŚCIE REGI DO BAŁTYKU

Komunikacja

KOMUNIKACJA

Przez gminę Resko prowadzą drogi wojewódzkie: nr 152 łącząca miasto z Płotami (10 km) i przez Starogard (9 km) ze Świdwinem (28 km) oraz nr 148 ze Starogardu do Łobza (15 km).
Resko (stacja "Resko Północne") uzyskało połączenie kolejowe w 1893 r. po wybudowaniu linii kolejowej z Wyszogóry. W 1906 r. otwarta została druga linia z Worowa, 4 lata później wydłużona do Golczewa Pomorskiego, a w 1911 r. do Wysokiej Kamieńskiej. Także w 1895 r. otwarto linię kolei wąskotorowej do wsi Skrzydłowo (gmina Rymań), a 2 lata później do Dobrej Nowogardzkiej. Około 1945 r. linia z Wyszogóry została zamknięta, później rozebrana. W 1989 r. zamknięto linię kolei wąskotorowej, a w 1992 r. z Worowa do Wysokiej Kamieńskiej.
W gminie czynny jest 1 urząd pocztowy: Resko (nr 72-315).

Resko i okolice- zdjęcia

RESKO I OKOLICE - zdjęcia

Resko

Żerzyno

Dorowo
Starogard Łobeski

Stara Dobrzyca

Mapy miasta

MAPY MIASTA

Plan miasta z 1942 r. :

Resko współcześnie:

Zamek Borków

ZAMEK BORKÓW

OPIS

Warownia w Resku stała nad rzeką Regą na sztucznie usypanym kopcu. Do czasów dzisiejszych zachowało się bardzo niewiele. Wzgórze o wysokości do 3,5 m, na obrzeżach którego w dwóch miejscach można zobaczyć kamienie tworzące niegdyś mur obwodowy, nadbudowane częściowo współczesnym murkiem. Warownia miała kształt kwadratu o boku 40 m. Główny budynek zbudowany był z kamienia i cegły, nie został on jednak zlokalizowany ze względu na poźniejszą zabudowę terenu zamkowego. Obecnie urządzono tu park miejski. Samo wzgórze otoczone jest drzewami, a jego szczyt wyrównany. Niczego tu nie ma poza betonowym placem wykorzystywanym zapewne w czasie lokalnych imprez.

HISTORIA

Zamek, początkowo drewniano-ziemny, zbudowano w II poł. XIII wieku z inicjatywy Jakuba Borka (Borcka), syna kasztelana kołobrzeskiego Jana. Murowana warownia powstała prawdopodobnie w II poł. XIV wieku. Wcześniej na miejscu tym funkcjnował gród strzegący traktu Kołobrzeg - Starogard.

• lata 1260-1270 - budowa drewnianego zamku
• 1295 r. - pierwsza wzmianka o zamku w dokumencie wydanym z okazji podziału księstwa na dzielnice. Wiadomo, że zamek był podzielony i jego właścicielami były rody Borków i Vidantów
• 1365 r. - Vidanci sprzedali swoją część księciu pomorskiemu Bogusławowi V. Przypuszcza się, że w tym czasie nastąpiła przebudowa zamku na obiekt w pełni murowany
• 1447 r. - zamek w całości powrócił do Borków
• 1774 r. - na miejscu zniszczonego zamku Borkowie postawili dwór
• 1826 r. - dwór został zburzony